Ludzkie kukielki

Rodzimy sie nie wiedzac co nas czeka,
dorastamy szukajac nieuchwytnego szczescia,
kiedy jestesmy dojrzali ludzimy sie nadzieja,
kiedy jestesmy juz starzy patrzymy ze smutkiem na wlasne zycie,
dlaczego tak z nami jest czym zawinilismy,
a moze szczescie jest tylko mitem czy bajka,
nam nie bedzie dane ani poczuc ani doswiadczyc,
bedziemy w zyciu tylko figurkami w tym teatrze lalek,
bezwolni z niemocy dzialania az do momentu zuzycia,
kiedy to skonczy sie nasza rola w tym teatrze cieni,
ktore to te pacynki ludzkie nazwaly zyciem,
tylko kiedy bedzie nam wiadomo,
co zamierza autor tych scen zwanych zyciem,
wiec jaki to sens ma nasz zywot,
bez szczescia i radosci,
bez milosci i uczucia,
bez pragnien i sensu,
poprostu zostaje WIELKIE NIC...