silencer7

Rodzimy sie nie wiedzac co nas czeka,
dorastamy szukajac nieuchwytnego szczescia,
kiedy jestesmy dojrzali ludzimy sie nadzieja,
kiedy jestesmy juz starzy patrzymy ze smutkiem na wlasne zycie,
dlaczego tak z nami jest czym zawinilismy,
a moze szczescie jest tylko mitem czy bajka,
nam nie bedzie dane ani poczuc ani doswiadczyc,
bedziemy w zyciu tylko figurkami w tym teatrze lalek,
bezwolni z niemocy dzialania az do momentu zuzycia,
kiedy to skonczy sie nasza rola w tym teatrze cieni,
ktore to te pacynki ludzkie nazwaly zyciem,
tylko kiedy bedzie nam wiadomo,
co zamierza autor tych scen zwanych zyciem,
wiec jaki to sens ma nasz zywot,
bez szczescia i radosci,
bez milosci i uczucia,
bez pragnien i sensu,
poprostu zostaje WIELKIE NIC...

czy uczucie ma kolor ?
czy pieszczoty smakuja ?
czy piekno pachnie ?
czy widac szczescie ?
czy czuc radosc niezmierzona ?

czy wszystko mozna opisac slowmi nedznymi ?

jak opisac to cos co pojawia sie miedzy nim i ona ?

ile to wazy czy jaka ma objetosc ?

przeciez w sumie nie mozna nawet tego nazwac czy opisac ?

i dlaczego nasze zmysly sa tak ubogie, ze nie mozna opisac dokladnie tego co
sie czuje wewnatrz, wiec czym to jest i dlaczego tak jest ?

Zawsze jest jakies jutro i tylko od nas samych zalezy jakie ono BEDZIE,

I niezapominajmy o tym bo ono jest tylko nasze

kiedy byla za mna swiecilo slonce dla nas lecz gdy odeszla zapadla mroczna noc i blakam sie teraz po ponurych ulicach zycia wyciagajac blagalnie reke po pomoc lecz kazdy woli napluc do i odtracic niz podac swoja i tak blakam sie szukajac choc kawalka jasnosci ktore bedzie jutrem i nadzieja moja....